Zo veel bijzondere mensen. Zo veel bijzondere verhalen. Dat is wat ik mij gisteren realiseerde. Gisteren was een bijzondere dag. Heftig, een beetje verwarrend, emotioneel en bovenal mooi. Er was gisteren voor alle eerstejaars studenten van mijn opleiding namelijk een zogenaamde “powerday/inspiratiedag” georganiseerd. De docenten wilden ons van te voren maar niet vertellen wat we zouden gaan doen. Wat ons wel was verteld, was dat op deze dag inspiratie, motivatie en samenwerking op een bijzondere manier centraal zouden staan. De docenten beweerden wel dat het de moeite waard was om aan deze dag deel te nemen. En inderdaad, ik geef ze gelijk. Ik vond het zéker de moeite waard.

De Powerday is een project van RADAR. RADAR is een bureau voor gelijke behandeling en tegen discriminatie. De powerday wordt georganiseerd door vrijwilligers van RADAR. De bedoeling van een powerday is elkaar (leerlingen, docenten en de coaches/vrijwilligers van RADAR) beter te leren kennen. Aan het begin van de dag dacht iedereen eigenlijk nog “wtf is dit?!”, maar dit veranderde naarmate de dag vorderde. Aan het begin van de dag moesten we namelijk rond lopen, en wanneer we moesten stoppen, moest je een vraag beantwoorden aan degene die het dichts bij je stond. Deze gingen bijvoorbeeld over je hobby’s of favoriete muziek. Na de lunchpauze ging het dieper. Per klas werden er een paar groepjes gemaakt met daarin ook een coach en eventueel een docent. In groepjes werden enkele samenwerkings- en vertrouwensopdrachten uitgevoerd. Ook zou ieder persoon in zijn of haar groepje iets over zichzelf vertellen, te beginnen met de volgende zin: “Als je mij zou kennen, zou je weten dat…”. Daarop volgde leuke, minder leuke, trieste, heftige en bijzondere verhalen. Veel wist ik niet van mijn klasgenootjes. Na het delen van de verhalen in groepjes volgde het – naar mijn mening – heftigste onderdeel van de dag. Dit betrof namelijk het over de streep gaan. Ik denk dat velen het programma over de streep wel kennen, en dan begrijp je wel dat dit veel emoties losmaakt. De dag sloten we af met het geven van complimentjes aan elkaar. Deze werden bij elkaar op de een papier op de rug geschreven. Mooie afsluiting.

Ik zal hier geen van de verhalen van gisteren delen. Dat lijkt me nogal respectloos en niet de bedoeling. Wat ik wél wil delen, is een prachtig verhaal dat mij de dag vóór de powerday is verteld. Dit verhaal maakte veel indruk op mij, en ik dacht er ook aan na afloop van de powerday. Ik sprak maandag namelijk een mevrouw die mij vertelde dat ze reuma heeft. Ze heeft periodes dat ze er minder last van heeft, en periodes dat ze er veel last van heeft. Nu is een periode dat ze er veel last van heeft, en dat is hoe we op de rest van haar verhaal kwamen. Ze heeft sinds haar 28^e reuma en dat legt haar veel beperkingen op. Zo kan ze (voornamelijk in de periodes dat ze veel last van haar reuma heeft) haar hobby’s niet meer uitoefenen, en ook sporten gaat niet. Ze vertelde mij dat ze vroeger een mooie slanke meid was, maar nu slikt ze zoveel medicijnen, waardoor ze veel is aangekomen. Om maar niet meer aan te komen, moet ze enorm op haar eten en drinken letten. Na het krijgen van een kindje, zat ze twee jaar lang in een rolstoel. Dit is wat ik het meest bizar én allermooist aan haar verhaal vond: Ze vertelde mij dat ze vaak had gedacht over de vraag waarom haar man niet hun relatie beëindigde en niet koos voor een mooie gezonde vrouw. Die vraag had ze ook tegen hem uitgesproken. Haar man heeft altijd bij haar willen blijven, en binnenkort zijn ze maar liefst 32 jaar getrouwd. Dat is ware liefde.

Ik vond het een bizar en best wel triest verhaal, maar ik geloof dat op elk heftig verhaal iets moois volgt. Dit verhaal is er zo één. Kan je verliefd op een verhaal worden? Haha. Nee, maar echt, liefde voor dit verhaal. Ik ben dankbaar dat dit verhaal mij verteld is. Prachtig.  Ik vind het ook inspirerend hoe positief en zorgzaam deze vrouw is. Ik ben zo blij dat zij en haar man ware liefde kennen.

Vanavond kwam ik nog een hele passende quote voor dit verhaal tegen op Instagram.

“But I believe in true love, you know? I don’t believe that everybody gets to keep their eyes or not get sick or whatever, but everybody should have true love, and it should last at least as long as your life does.” – John Green

Aaaah, kan dit nog toeval zijn?!

Wauw. Dit is mijn langste artikel in tijden. Ik vind het knap als je het tot hier hebt gemaakt. Haha! Twijfel nu vooral niet om jouw verhaal, of een voor jou inspirerend verhaal in de reacties te delen.

Veel liefs,
Lisanne xo