Lieve lezers,

Vandaag wil ik een persoonlijke update met jullie delen. Ik schrijf op mijn blog over hele leuke dingen, maar ook ik maak minder leuke dingen mee. En ik wil daarin eerlijk met jullie zijn. Hoewel ik echt wel positief in het leven sta, is mijn leven ook niet een en al rozenkleur en maneschijn. (Surprise! Surprise!)

Goed, waar zal ik beginnen…? Ja, ik weet het al. Vorige maand schreef ik nog een blogpost over mijn studie. Misschien dat je het wel gelezen of gezien hebt. Daarin schreef ik ook over mijn droom: een half jaar studeren in Spanje. Die mogelijkheid is er in het derde jaar (voor mij volgend jaar) vanuit mijn opleiding. Je kunt dan een semester een study abroad doen op één van de partneruniversiteiten. Ik was er al heel lang zeker van dat ik dit wilde doen. Ik had mensen al vol enthousiasme over dit toekomstplan verteld en had me er op verheugd. Half februari had ik mij dan ook aangemeld voor een study abroad. Met Valencia als eerste keus, en Sevilla op de tweede plaats. Daar zitten de twee partneruniversiteiten van mijn opleiding in Spanje.

Zo’n week na mijn aanmelding kreeg ik echter een mail die er in hakte. Ik was niet geselecteerd voor een plek in Valencia noch voor een plek in Sevilla. En met mij nog enkele studenten. Ik wist wel dat er per universiteit maar een paar plekken waren per jaar, maar voorgaande jaren waren het aantal aanmeldingen het aantal beschikbare plekken nooit overstegen. Wel was er nog een laatste hoop: het kon zijn dat er van de Business Studies nog plekken in Madrid of Zaragoza vrij waren. Hier zouden we half maart een mail over ontvangen. Gisteren was het zo ver. Ik wist dat de kans klein was, en terwijl ik de mail las, zag ik mijn droom in duigen vallen. Er waren alleen nog een paar plekken in Zaragoza, maar ook daarvoor was ik niet geselecteerd. Dag, droom.

Ik wilde het zó graag. Het leven lijkt soms oneerlijk, maar uiteindelijk weet ik dat ik het aan mijzelf te danken heb. Eén toets heb ik vorig jaar niet gehaald. Dat het tot zo’n consequentie zou leiden, had ik natuurlijk nooit voorzien. Helaas is het zo, en kan ik er nu niks meer aan veranderen. So be it. De selectieprocedure is ook volkomen logisch, daar kan ik niks tegenin brengen. Studenten die hun propedeuse hebben gaan voor. Gevolgd door studenten die geen punten voor Spaans missen. Ik miste dus één voldoende, en wel voor mijn mondeling Spaans. Yep, in your face. Het is gewoon heel zuur. Neemt trouwens niet weg dat ik het mijn medestudenten ook van harte gun.

Dat ik volgend jaar geen semester in Spanje ga studeren is natuurlijk niet het einde van de wereld. Dat weet ik ook wel, maar ik baal er natuurlijk gewoon ontzettend van. Het was mijn grote droom. En dan is dit even een enorme tegenvaller. Als ik nog naar het buitenland wil om te studeren volgend jaar, kan ik er voor kiezen om naar een partneruniversiteit in Noorwegen of Oostenrijk te gaan. De plekken waar die partneruniversiteiten zijn gevestigd trekken mij echter niet, en de aangeboden specialisaties daar laten mij ook koud. Ik zie dus geen reden meer om mijn keuzeonderwijs in het buitenland te volgen. Ik ga binnenkort de minoren in Nederland van mijn opleiding nog eens goed bestuderen, en dan ga ik daar een keuze uit maken. Er is natuurlijk altijd nog de mogelijkheid om een (taal)cursus in Spanje te volgen als ik vakantie heb, of om na mijn opleiding naar Spanje te gaan. Ik geef mijn droom niet zomaar op! Er is nog zo veel mogelijk.